Wisseling, deel 3

Avond

Mijn jurk laat ik naar beneden glijden en ik stap eruit voor de stof de grond raakt. Het hangertje ligt al klaar en ik drapeer de jurk erover. Taupe. De kleur is me op het lijf geschreven. Ik hang hem aan het haakje naast de kaptafel. Opgevouwen onder mijn kussen ligt een schoon nachthemd. Lila. Ik trek hem over mijn hoofd en ga op het lage bankje voor de spiegel zitten. In gedachten kijk ik naar mijn spiegelbeeld, mijn hoofd wat schuin. Verbeeld ik het me of zie ik echt blosjes op mijn wangen en een glinstering in mijn ogen? Durf ik onder ogen te zien dat de ontmoeting me meer heeft geraakt dan ik wil toegeven?

Hij zat twee klassen hoger dan ik. Onbereikbaar was hij dus voor mij, vierdejaars VWO-leerling. Hij zag me niet eens. Een wat stille figuur, met een ondoorgrondelijk gezicht en een verbeten trek om zijn mond. Ik vond hem intrigerend. Mijn gevoelens kon ik moeilijk benoemen, maar ik beeldde me in dat ik verliefd was. Hij schreef voor het magazine van de school. Sombere stukken over politiek en over zijn visie op ontwikkelingen op technisch gebied en op mondiaal niveau. Ik las het, maar begreep er weinig van. Het woord ‘complot’ kwam voor in zijn artikelen en het was duidelijk dat hij de toekomst verre van rooskleurig inzag. Hij stond bekend om zijn prestaties bij de exacte vakken. Maar vrienden had hij niet. Hij was anders.

Net als ik.

Hij slaagde met negens en tienen voor wis- en natuurkunde en voor een betrekkelijk nieuw vak: informatica. Hij slaagde, en ging verder studeren in Delft. Hij verdween uit mijn leven.

Ik borstel mijn krullen en bind mijn haar in een losse staart. De bakjes op de kaptafel schuif ik ordelijk recht. Anders slaap ik niet. In mijn handen koester ik het kaartje waarop een datum, een tijd en een plaats staat. Zijn stem klinkt na in mijn hoofd: "Wij moeten eens verder praten. Je bent geknipt voor wat ik zoek."

Hij zag me.

Rutger.