Wisseling, deel 6

In de verte hoor ik sirenes. Mijn hart bonkt in mijn keel. Schichtig kijk ik achterom. Ik leun tegen de oude boom die hier roerloos staat. Een eekhoorn schiet weg achter de struiken en klimt snel omhoog in de volgende eik.

Een muskusachtige zweetlucht hangt om me heen, ik ruik het zelf. De geur van angst. Ik moet kalmeren. Mijn ademhaling onder controle krijgen. Bij mijn uitademing leun ik naar voren, en ben tegelijk bang met mijn rug de stam los te laten. Alsof de boom mijn houvast is en mij beschermt. Een illusie.

Het water in de vijver vóór mij is rimpelloos. Ik zie de wolken terug in het water. Op de kop.

Net als mijn leven.

Nog één keer diep inademen en dan contact opnemen. Ik heb hulp nodig.

Mijn trillende vingers hebben moeite de cijfers op mijn toestel aan te tikken.

Aan de andere kant gaat de telefoon één keer over en dan hoor ik de stem van Rutger.

“Ik ben al op de hoogte.”

Dan noemt hij de tijd en de plaats waar ik vannacht moet zijn.

Ik sla de gegevens op in mijn hoofd. Concentreer me. Ik kijk naar een vallend blad in de vijver, een van de eerste bladeren die hun tak loslaten op deze laatste dag van september.

Een zucht aan de andere kant: “Je haar gaat eraf, dat is het eerste wat we doen.”

Ik slik. Ik moet afscheid nemen, nu. Van mijn leven zoals dat tot nu toe was. Ik wist dat dit gebeuren kon, maar hield er nooit echt rekening mee.

Ik ben betrapt en herkend en ik word gezocht.

Het donkergroene bladerdek van de eik kleurt al bruin. De boom zal kaal worden.

En opnieuw in het blad komen.

Wie ik was zal verdwijnen.

En toch kom ik terug.