Wisseling, deel 7

Namiddag

De ramen zijn ogen die mij zien misschien. Maar misschien ook niet. Ik trek mijn hoed nog verder over mijn hoofd. De straat waar ik doorheen loop, is vertrouwd, maar voelt onveilig. Ik ben te dichtbij huis. De zon staat laag aan de horizon en zet de huizen in een warme gloed. Een schril contrast met de kou die ik diep van binnen voel, de rilling die me sinds vanochtend in een ijskoude greep heeft. Op de stoep speelt een meisje. Met stoepkrijt tekent ze cijfers op de tegels, de drie staat gespiegeld in oranje tussen een witte twee en een blauwe vier. Ik zie mezelf weer spelen. Verstoppertje. Boompje wisselen. De bomen zijn nu weg. Ik kan me er niet meer achter verstoppen. Duidelijk zie ik mezelf weerspiegeld in het raam van het huis waar vroeger mijn vriendje woonde. Mijn lange haar. Onder de hoed krult het tot ver over mijn schouders. Ik voel eraan, nu het nog kan. Dan loop ik snel verder, naar mijn ouderlijk huis. Naar mijn moeder.

Voorbijgaan

 

Mezelf zie ik, weerspiegeld in een raam

Angstig verscholen onder mijn hoed

Op weg naar huis, op zoek naar moed

Ik fluister zacht mijn eigen naam

Ik zie het haar dat op mijn schouders krult

Voorbij ga ik, diep in geheim gehuld

Lees het laatste deel van Wisseling vanaf 20 november 2025, 12.00 uur.