Winter Een dag in december In de vroege ochtend maak ik mijn gordel vast terwijl de steward uitlegt wat ik moet doen mocht het vliegtuig neerstorten en ergens de zee raken. Het toestel stijgt op. Ik slik. Boven mij zie ik in de schemering de laaghangende bewolking, een donkergrijze lucht. Het is prettig om weer ruimte te zien na al die weken verstopt in een kamer van drie bij vier met afgeschermde ramen. Ik haal een hand door mijn korte kapsel en veeg daarna over mijn jeans.

Namiddag De ramen zijn ogen die mij zien misschien. Maar misschien ook niet. Ik trek mijn hoed nog verder over mijn hoofd. De straat waar ik doorheen loop, is vertrouwd, maar voelt onveilig. Ik ben te dichtbij huis. De zon staat laag aan de horizon en zet de huizen in een warme gloed. Een schril contrast met de kou die ik diep van binnen voel, de rilling die me sinds vanochtend in een ijskoude greep heeft. Op de stoep speelt een meisje. Met stoepkrijt tekent ze cijfers op de

In de verte hoor ik sirenes. Mijn hart bonkt in mijn keel. Schichtig kijk ik achterom. Ik leun tegen de oude boom die hier roerloos staat. Een eekhoorn schiet weg achter de struiken en klimt snel omhoog in de volgende eik. Een muskusachtige zweetlucht hangt om me heen, ik ruik het zelf. De geur van angst. Ik moet kalmeren. Mijn ademhaling onder controle krijgen. Bij mijn uitademing leun ik naar voren, en ben tegelijk bang met mijn rug de stam los te laten. Alsof de boom mijn

Herfst Zo kwam die laatste dag van september. Ochtend “Dit is riskant. Hiermee gaan we erg ver.” “Hebben we een keus?” wierp ik tegen, eerder op deze dag. “Dit kan serieuze gevolgen voor je hebben als iemand je herkent, Sophie!” “Niets doen heeft ook ernstige consequenties. Dat weten we allebei. Dat wisten we al toen we er aan begonnen.” We waren het niet eens. Ik verwachtte een succesvolle operatie. “Jij bent te bezorgd om mij, Rutger.” Mijn verwijt bleef in de lucht hangen.

Zomer   Wat kan ik vertellen over die zinderende zomermaanden? Zwart op wit zetten wat we ondernamen is al gewaagd. Zelfs al schrijf ik het alleen voor mezelf. Momenten flitsen door me heen, zoals die eerste middag, aan een tafeltje in een afgeschermde hoek van de bibliotheek. Het kaartje met daarop de gegevens van onze afspraak ligt voor me, als een toegangsbewijs voor dit gesprek. Ik hoor in mijn hoofd opnieuw onze zachte stemmen, vooral die van mij, vertellend over alles w

Avond Mijn jurk laat ik naar beneden glijden en ik stap eruit voor de stof de grond raakt. Het hangertje ligt al klaar en ik drapeer de jurk erover. Taupe. De kleur is me op het lijf geschreven. Ik hang hem aan het haakje naast de kaptafel. Opgevouwen onder mijn kussen ligt een schoon nachthemd. Lila. Ik trek hem over mijn hoofd en ga op het lage bankje voor de spiegel zitten. In gedachten kijk ik naar mijn spiegelbeeld, mijn hoofd wat schuin. Verbeeld ik het me of zie ik ech

Hoe had ik kunnen vermoeden dat ik beter de kortste weg had kunnen nemen? De route die ik gewoonlijk liep? Maar het licht en de warmte hadden me verrast toen ik het kantoor uit liep aan het einde van mijn werkdag. De zonnestralen voelden voor het eerst warm aan op mijn gezicht op de vroege lentedag in februari. Ik keek omhoog en haalde diep adem. Het was pas vier uur in de middag en diep snoof ik de voorjaarslucht op, licht pittig en fris. Ik meende zelfs al een groene waas o

De laatste dag van september   Avond   Mijn vingers friemelen aan het gehaakte tafelkleed. Ik steek mijn vingers door de gaatjes, net als vroeger. Ze passen niet meer. Dichtbij klinkt het koeren van een duif, een afscheidsgroet voor de avond valt. Door het raam schijnt de ondergaande zon. De laatste stralen vallen op het schilderij aan de muur en ik zie dwarrelende stof in de baan van licht. De percolator pruttelt en de geur van koffie vult de keuken. Ik slik en schraap mijn