Wisseling, deel 5

Herfst

Zo kwam die laatste dag van september.

Ochtend

“Dit is riskant. Hiermee gaan we erg ver.”

“Hebben we een keus?” wierp ik tegen, eerder op deze dag.

“Dit kan serieuze gevolgen voor je hebben als iemand je herkent, Sophie!”

“Niets doen heeft ook ernstige consequenties. Dat weten we allebei. Dat wisten we al toen we er aan begonnen.”

We waren het niet eens. Ik verwachtte een succesvolle operatie.

“Jij bent te bezorgd om mij, Rutger.”

Mijn verwijt bleef in de lucht hangen. We zwegen allebei.

Rutger keek uit het raam en zuchtte.

“Ik kan je niet tegenhouden. Jij hebt je besluit al genomen.”

“Iémand moet het doen.”

En ik vertrok.

En sloeg mijn slag. Ik trilde toen ik de laatste keer op ‘enter’ tikte, maar hield mijn hoofd hoog en knikte. Het alarm ging onmiddellijk af en ik maakte me uit de voeten.

“Sophie!” hoorde ik luid, ergens ver achter mij. Ik rende het terrein af alsof mijn leven ervan afhing.

En misschien was dat ook wel zo.

Middag

De woorden van Rutger klinken na in mijn hoofd, in het park bij de vijver. Met mijn rug tegen de boom denk ik hijgend aan het moeizame gesprek in de vroege ochtend. Had ik naar hem moeten luisteren? Of was het goed mijn eigen hart te volgen, ook al blijkt nu dat het verkeerd uitpakt? Ik zal het nooit weten.